هفت مهر ؛ حامد جوادی – در خرداد ۱۴۰۴، جهان شاهد یکی از شدیدترین درگیری‌های مستقیم بین ایران و اسرائیل بود؛ جنگی ۱۲ روزه که نه‌تنها منطقه را لرزاند، بلکه معادلات قدرت جهانی را نیز به چالش کشید. اگرچه در ظاهر، این جنگ بدون پیروزی قاطع برای هیچ‌یک از طرفین پایان یافت، اما در لایه‌های زیرین، بازنده‌های واقعی آن کشورهایی بودند که در میدان نبرد حضور مستقیم نداشتند.

آمریکا ابرقدرتی که آسیب‌پذیر ظاهر شد

آمریکا، به‌عنوان متحد اصلی اسرائیل، در این جنگ نقش پررنگی ایفا کرد؛ از پشتیبانی اطلاعاتی و دفاعی گرفته تا حمله مستقیم به تأسیسات هسته‌ای ایران. اما نتیجه چه بود؟

–  پایگاه هوایی العدید آمریکا در  قطر  هدف قرار گرفتند و  خسارات  مالی به‌بار آوردند.

–  سامانه‌های دفاعی آمریکایی نتوانستند موج حملات موشکی و پهپادی ایران را مهار کنند.

– اعتبار جهانی آمریکا در دفاع از متحدانش  به‌ویژه در خاورمیانه، که سال‌هاست تلاش می‌کند خود را به‌عنوان ضامن امنیت معرفی کند  زیر سؤال رفت .

در واقع، آمریکا با ورود به جنگی که نه آغازگر آن بود و نه پایان‌دهنده‌اش، هزینه‌ای سنگین پرداخت و بدون دستاورد ملموس، عقب‌نشینی کرد.

  اروپا: تماشاگران ناتوان در بحران

کشورهای اروپایی مانند فرانسه، آلمان و انگلیس ، با وجود نگرانی شدید از گسترش جنگ، عملاً هیچ اقدام مؤثری برای توقف درگیری انجام ندادند.

– نقش میانجی‌گری آن‌ها کمرنگ و بی‌اثر بود.

– افکار عمومی منطقه آن‌ها را همراهان خاموش آمریکا دانست.

– بی‌عملی اروپا در برابر یک بحران منطقه‌ای، ضعف دیپلماسی آن‌ها را آشکار کرد.

اروپا، که همیشه داعیه‌دار صلح و ثبات جهانی بوده، در این جنگ صرفاً نظاره‌گر بود؛ و این سکوت، هزینه‌ای سنگین برای اعتبار سیاسی‌اش داشت.

  اسرائیل: متحدی که زیر فشار فرو ریخت

اگرچه اسرائیل با حمایت گسترده آمریکا وارد جنگ شد، اما نتوانست از خود دفاع کامل کند:

– بیش از ۳۴۶ موشک به خاک اسرائیل برخورد کرد.

– زیرساخت‌های حیاتی مانند فرودگاه‌ها، مراکز مهم استراتژیک و نظامی آسیب دیدند.

– پدافند چندلایه اسرائیل؛ پیشرفته اما خسته : سامانه‌های دفاعی در روزهای پایانی دچار اختلال شدند و نتوانستند حملات را دفع کنند.

در واقع، اگر جنگ ادامه می‌یافت، اسرائیل با بحران انسانی، فروپاشی اقتصادی و مهاجرت گسترده مواجه می‌شد .

ایران در نبردی نابرابر؛ اما نه شکست‌خورده

ایران با اتکا به توان موشکی و شبکه‌ای از متحدان منطقه‌ای، توانست در برابر حملات اسرائیل مقاومت کند. بیش از ۵۴۷ موشک به سمت اسرائیل شلیک شد که ۳۴۶ مورد آن به اهداف حیاتی برخورد کرد. در مقابل، اسرائیل با سامانه‌های دفاعی پیشرفته مانند گنبد آهنین و فلاخن داوود، تنها توانست بخشی از این حملات را دفع کند.

  بازنده‌هایی که در ظاهر پیروز بودند

جنگ ۱۲ روزه نشان داد که در عصر جدید، قدرت نظامی صرف نمی‌تواند ضامن پیروزی باشد.

آمریکا، اروپا و حتی اسرائیل، با وجود تجهیزات پیشرفته و حمایت‌های گسترده، نتوانستند اهداف خود را محقق کنند.

در مقابل، ایران با اتکا به توان داخلی، شبکه منطقه‌ای و قدرت بازدارندگی، نه‌تنها شکست نخورد، بلکه هزینه سنگینی به دشمنانش تحمیل کرد.